Edebiyat derslerinde anlatılan, altı uzun uzun çizilen kültür kelimesinin tanımını elbette yapmayacağım. Çünkü anlatmak istediğim mesele kelimenin anlamının farkında olmaktan çok daha başkadır.
Özellikle günümüzde daha geniş bir kitleye hitap eden yabancı şarkılar, yabancı oyuncu ve sanatçılar başta olmak üzere batıdan akın akın gelen tüm değişikliklerin takipçisi olarak her an her şeyden haberdar bir konuma erişmiş bulunmaktayız. Tabii ki bundan şikayetçi değilim yalnız hassas olmamız, üzerine titrememiz, sahip çıkmamız icap eden çok daha derin ve milli konular olduğu kanaatindeyim. Yabancı tüm ünlülerin yaptıkları işlerden yaşayış şekillerine kadar her türlü hadiseden haberdar olan, şarkılarını ezberlemek için saatlerini harcayan bir gençliğe sahip olduğumuzdan nedendir bilinmez endişe duyuyorum.
Vurgu yapmak istediğim mesele, kendi tarihinden, özünden, sahip çıkması gereken tüm hususlardan habersiz yaşayarak başka hayatlara hevesle bakmak bizi yanlışa sürükleyecektir. Örnek vermek gerekirse yabancı dizi izlemek kültür seviyesinin artmış olduğu düşüncesini insanlara aksettirmesi yanlışların büyüğündendir. Bu söylediklerim dizi ve müziğe olan ilgiye vurgu yapmak değil aksine milliyetçi duyguları pekiştirerek tarihimize ve atalarımızdan bizlere yadigar ne varsa bunların takipçisi ve bilgilisi olmak gerektirdiğini düşünüyorum. Önce bizim yazarımız, bizim şairimiz , bizim tarihimiz , gerekirse bizim dizilerimiz ve bizim şarkılarımız…
Kültürü dışarıda aramaktansa içimizde gizli olduğunu unutmamak gerekir. Bizim olanı küçümseyip hor görmeden sahip çıkmak, Çanakkale’yi, Sarıkamış’ı adı gibi bilmek ancak ecdadın anlattığı gençliğe yakışır. Aklının ermeye başladığı andan itibaren topluma karışarak etrafındaki insanlarla kendini kıyaslamak insan da olması gereken bir özelliktir ancak kültür kelimesinden anlatmak istediklerimi anlamak kaydıyla…
Yineliyorum kimse batımızda olup bitenleri ya da orda yaşayan ve bizimle hiçbir alakası olmayan insanları ezbere sıralamayı kültürlü olmaktan saymasın.
