Yıllar öncesinden ilk okul zamanlarımda koridor da asılı duran afişte yazardı.Yıllar geçti ama anlamını hiç yitirmedi.
Ne kadar da manidardır aslında her fırsatta biz bir İslam ülkesiyiz diye haykırırken israfın, sokak kenarlarındaki çöp poşetlerinin yerde yiyecek içecek kabuklarının haddi hesabı yok. Göz de görmeye alışmış zaten kimseyi rahatsız eden bir durum da söz konusu değil herkes halinden memnun gibi.
Peki kim çıkıp da “ya siz nasıl Müslümansız” diyecek? Öncelikle şunu bir hatırlatayım. Bizler israfın tohumlarını değil idarenin, teslimiyetin, aza kanaat getirip sabreden ve şükredenlerden olmak mecburiyetindeyiz çünkü bizler bu toplumun gelecek kaygısıyız.
Her gün bizim evlerimizden kaç ekmek çöpe gidiyor hesabını yapabilir misiniz ? peki israf ettiğimiz tüm yiyecek ve içeceklerle kaç karnı aç insan doyabilir tahmin edebilir misiniz ? Ya da şöyle bir yaklaşımda bulunayım Peygamber Efendimizin “Yiyin , için ama israf etmeyin” hadisi şerifinden sonra hangimiz onun ümmeti olduğumuzu iddia edebiliriz ?
Değerli insanlar ; yaşadığımız bu süreçte yeni nesil gençler, emsallerim ve daha küçük kardeşlerim henüz yokluk nedir yahut “yok” ne demektir bilmezler. Bu sebepten ötürü vermemiz gereken nasihat apaçık ortadadır. Açık olan musluklar , günü birlik dökülen yemekler , çoğu insanın sofrasında göremediği nimetlere yapılan “artık” muamelesi de cabası.
Yahu ben 19 yaşındayım görmezden gelemiyorum susup yerime oturamıyorum her hangi bir meseleymiş gibi duruma yaklaşamıyorum. Sizlerde ki bu rahatlık nedir? Sebebi hikmeti şükretmeyi bilmediğinizden midir yoksa yaşadıklarınızın hesabını vereceğiniz güne olan inancınızı yitirdiğinizden midir? Tabi bu da başka bir yaklaşım.
Kusur denilen meseleye üstün körü yaklaşıp ciddiyetsiz bir çözüm üretmek kusuru örtmeyeceği gibi insanı kimine göre vurdumduymaz kimine göre ise arsız yapar. Gel gelelim bugüne kusurumuz ve ayıbımız ortada her gün milyonlarca ekmek çöplerde , milyarlarca çöp yerlerde , ama umuyorum bugünden itibaren bilinçli , erdemli , okumuş cahillerden ziyade gözü açık ve aklı başında bir Müslüman ve vicdanlı bir insan gibi yediklerimizden ve içtiklerimizden ziyade yiyemediklerimizin hesabını kendimize soralım.
Elimizin , kolumuzun ve tüm uzuvlarımızın bizden davacı olacağı o mahşer meydanında arkamızdan ağlayan , akan , akıtılan , çöplerdeki nimetlerin her zerresinin bizlere hesap soracağı o günü unutmayalım. Eliniz yüreğinizde vicdanınızın kulaklarınıza fısıldadığı şu cümleyi hatırlayın “İsraf etme İnsaf et”
